گناه چشم تو... یا ... نه! گناه عکاس است
که این چنین به نگاهت دچار و حساس است
و مدتی است که هنگام دیدن چشمت
"اعوذ بالله" او "قل اعوذ بالناس" است
برای رستن او از جهنم و آتش
پل صراط نگاهت ملاک و مقیاس است
تمام اهل زمین را جهنّمی کردی
که آیه آیه ی چشمت "یوسوس الناس" است
تمام شهر از ایمان به کفر برگشتند
گناه چشم تو حالا به پای عکاس است؟
مثل اینکه در راه بندان گیر کرده ان.. نه
می شِکَنند..، نه فرو خورده می شوند، این بغض هایی که
گلویم را قُرق کرده اند..
انگار به نقطۀ انجماد رسیده، اشکی که
در زیرِ صفر نگاهم یخ بسته است.. بس که
سرد است چـــِلۀ زمستان نبودنت..
...
دیگر نگاهت نگرانم نبود، نبودی که
ببینی چه غربتی را از سر گذراندم.. مگر
چند ساله هستم که باید حالا
به کرسی بنشانم، خانۀ لال شده از سکوت تو را در زندگی..
..
باور کن نمی شود.. وقتی
قرار نانوشته بر این باشد که جای خـــــــالی ات همیشه
در ذوق روزهای خوب خورند، تصور نبودنت
مثل یک رشته برق، تمام تنم را به لرزه می اندازد..
...
هضم این همه بغض.. مثلِ
این همه روز تو را ندیدن، عادتم نمی شود..
سخت است که
خودم را بیندازم در ازدحام اشک.. و گم شوم و
تو نباشی که
اشتیاق گریه ام را کــــــــــور کنی..
مثل فیلم های دهه ی هفتادِ اروپا
دامنی دارم بلند...
و دیوانه شدم
بس که تا آمدم عاشق شوم
جنگ شد!
مثل هر شب هوس عشق خودت زد به سرم
چند ساعت شده از زندگیم بی خبرم
این همه فاصله، ده جاده و صد ریل قطار
بال پرواز دلم کو که به سویت بپرم...؟
از همان لحظه که تو رفتی و من ماندم و من
بین این قافیه ها گم شده و در به درم
تا نشستم غزلی تازه سرودم که مگر
این همه فاصله کوتاه شود در نظرم
بسته بسته کدئین خوردم و عاقل نشدم
پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم...!
بی تو دنیا به درک، بی تو جهنم به درک
کفر مطلق شده ام دایره ای بی وَتَرم
من خدای غزل ناب نگاهت شده ام
از رگ گردن تو من به تو نزدیک ترم
